Hier ga ik

Weg gebracht door Jelmer en Esther, wat een lieverds. We zijn zo vroeg weg gegaan dat we 3 uur van te voren aan zouden komen op het vliegveld. Dit was niet het geval, overal stond natuurlijk file. Nog bijna van de weg gedrukt door een bus. Maar we zijn er veilig gekomen. Ondertussen was ik toch wel erg zenuwachtig geworden. Vliegtuigen vind ik maar niks. Ze voelen zo instabiel en gammel alsof ze elk moment uit elkaar kunnen schudden.

Afscheid nemen van Esther en Jelmer was niet leuk. Voor een lange tijd geen kusje van Mn vriend of een biertje met Mn bestie, maar wel een mooi avontuur. Nou heel snel bagage inchecken. Door de douane, hup schiet eens op. Nu rennen naar de gate. Er stond al een melding: ‘gate gaat sluiten.‘ Net op tijd gelukkig. 

De mevrouw naast mij af en toe vermaakt met een gilletje. Er was best veel turbulentie, alles schudde en het lijkt wel alsof het vliegtuig naar beneden gaat vallen. Gellukig nog wel even geslapen, en heerlijk vliegtuig voer gekregen... met een beetje schimmel op het fruit. Wat mij wel erg blij heeft gemaakt, de incredibles 2, die wou ik al zo lang zien!  Overstappen in Panama, 2 uur gewacht en nog een uur vliegen. 

Aangekomen stond Loray, mijn host, klaar en naar me te zwaaien. Alle taxi chauffeurs proberen Je te lokken. Voor mij was het geregeld. We gingen met de auto naar het huis van Loray. Rijden in Costa Rica is vreemd. Geen knipperlicht, links inhalen, alles door elkaar. Bij het huis lekker een wijntje en een glas water. Gezellig kletsen en vertellen wat ik doe, wat ik wil en over de reis. Er zijn 8 honden die het terrein bewaken. een ligt bij mij voor de deur. Nu eerst lekker slapen want ik ben al 24 uur wakker en echt wel moe.