Ronddwalen

Maandag

We doen nog steeds rustig aan. Beetje ontbijten, beetje zwemmen. Ondertussen begin ik mij wat te vervelen. Dus ik besluit het dorpje, Turracres, hier vlakbij eens te gaan bekijken. Het is een klein dorpje en er is eigenlijk niet zo veel te beleven. Ik loop wat rond te kijken en koop een flesje water. Voor de winkels liggen mensen op de grond te slapen, geen idee wat die daar doen. Er komt een man naar me toe even een praatje maken. Hij snapt niet dat ik rondlopen leuk vind. Na een paar uur maar weer naar huis.

Dinsdag 

Al het vlees dat van het weekend is verpakt word uit de vriezer gehaald. We gaan de bestellingen klaarmaken. Alles word in tassen gedaan en per bestelling en regio bij elkaar gedaan. Daarna gaan we alles rondbrengen. Loray laad de complete vriezer in omdat we veel bestellingen hebben. Daar gaan we weer, op weg. Af en toe stoppen we bij een locatie om het vlees te bezorgen. De laatste locatie is bij een vrouw van 72. Ze is super Amerikaans, hoe ze praat en zich gedraagt. Ze vraagt ons binnen voor een drankje en we hebben twee uur daar gezeten en gekletst. 

Woensdag

Ik ben weer op de boerderij en moet weer aan het werk. We gaan weer de koeien voeren. Het gaat gewoon door. Deze keer kunnen we de nieuwe tractor gebruiken. Deze tractor heeft een schep bak. We hoeven niet meer het gras met een hooi vork in de wagen te scheppen. Het kan nu met de tractor! Hier zijn ongeveer vier scheppen en 7 minuten voor nodig. Het is heerlijk ik hoef alleen toe te kijken. 

Hierna ga ik met Mario het schrikdraad repareren. Dit houd in dat Mario het schrikdraad repareert en ik kijk toe. Het is wel een beetje saai, maar toch wel fijn. Mario is aan het werk en ik zit te zweten in de schaduw met mijn flesje water. 

Nu moet ik een keuze maken, blijf ik in Paritta of ga ik mee terug naar La garita voor nog een weekend vlees snijden. Het lijkt me toch wel interessant om ook dit weekend mee te maken, kijken hoe het er deze keer aan toe gaat.

Voor ik weg ga moet ik het huis en vooral de koelkast opruimen. Ik ben bijna niet thuis geweest dus de helft van het eten is helaas slecht geworden. De rest geef ik aan de manager van de boerderij, dan heeft tenminste iemand er nog wat aan. Nog even mijn spullen pakken en ik ben klaar. 

Opeens begint het te regenen, en hard ook. Toch wil ik nog even een wandeling maken want ik moet op Loray wachten. De regen hier maakt niet uit eindelijk koelt het wat af. Nadat het is gestopt is het droog na vijf minuten.

Loray en ik gaan terug naar zijn huis. Eerst nog even kijken hoe het gaat met het selecteren van de koeien die geslacht gaan worden. Ze hebben hiervoor een soort schuur die 75 jaar oud is. Maar die doet zijn werk uitstekend dus waarom vervangen wat werkt? Het is leuk om te zien. De geselecteerde koeien staan in een rij achter elkaar en ik kan ze aaien. Ze worden genummerd, niet door brandmerken maar met een tijdelijk zuur zodat ze het niet voelen. Hierna worden ze de wagen in gejaagd, niet met elektrische schokken maar gewoon met stokken. Dit maakt het moeilijker maar zorgt ervoor dat ze geen pijn of stres ervaren. Doordat de koeien zo goed worden behandeld en weinig stress hebben blijft het vlees veel lekkerder. Er is een koe die 850 kilo weegt, dit is erg veel. 650 kilo is al veel, ze noemen deze koe daarom ook de olifant. De koeien moeten de wagen in maar willen niet echt meewerken, de olifant drukt ze allemaal naar binnen.

Donderdag 

Loray heeft gezegd dat ik na dit weekend iets mag gaan doen wat ik zelf wil. Ik ben wel toe aan een avontuur denk ik. Dus ik ga lezen en uitzoeken wat ik wil doen, boeken, internet alles probeer ik te lezen. Maar het is moeilijk. Een Spaans-Engels boek heb ik gevonden, kijken of ik wat Spaans kan leren dat helpt vast op mijn avontuur. Verder ben ik afleiding aan het zoeken bij het zwembad en FaceTime met mijn mama, moet ook gebeuren.